Διάστημα - Χώρος

        Πριν από περίπου 10 χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να στέκεται στην μέση της αυλής του σπιτιού στο χωριό. Ήταν μια χειμωνιάτικη νύχτα και ήμουν μόνος. Ήμουν τυχερός που έτυχε εκείνη την ημέρα να έχει ξάστερο ουρανό και έτσι παρουσιάστηκε η δυνατότητα να κάνω καλές παρατηρήσεις. Ένα τσιγάρο αναμμένο βρέθηκε στα χείλη μου ενώ τα μάτια μου έφθαναν στον οργασμό με αυτά που παρατηρούσαν στον θόλο. Κανένα όργανο, κανένα μηχάνημα, μόνο αγνή παρατήρηση. Ακόμα και τα μικρά ζώα στην αυλή ησύχασαν, κάποια από αυτά μαζεύτηκαν γύρω μου και βολεύτηκαν σε μια απόσταση ασφαλείας σαν να βίωναν την προσδοκία μου... 

        Αρχίζω να αντιλαμβάνομαι τον χώρο. Προσπαθώ να κατανοήσω την φύση του, αλλά και να αποκαλύψω τις μαγικές ιδιότητες βάσει των οποίων αυτός ο χώρος γεμίζει από ύλη και από ζωή, αποκτώντας έτσι νόημα ύπαρξης. Για λίγο ένιωσα αδύναμος, ανίσχυρος και μικρός. Όμως στην συνέχεια σκέφτηκα πως αν είναι κάποιος να καταλάβει αυτό που υπάρχει (ούτως ή άλλως) τότε αυτός θα πρέπει να έχει λογική και φαντασία. Εκτός από τον άνθρωπο δεν γνωρίζουμε άλλο ον που να τα έχει και τα 2. Αυτή η πληροφορία σε συνδυασμό με την επίγνωση της (αντρικής) φύσης μου, με γέμισαν με την απαιτούμενη ποσότητα δύναμης και κουράγιου ώστε να συνεχίσω…

                Αυτό που με συνεπήρε αρχικά ήταν οι αχανής αποστάσεις μεταξύ των ορατών υλικών ουρανίων σωμάτων. Μα, πόσο μεγάλες είναι….  Άραγε είναι τόσο μεγάλες (οι αποστάσεις) ώστε να φαίνονται τα σώματα τόσο μικρά (απομακρυσμένα), ή μήπως είναι τόσο μεγάλες ώστε να μου υπενθυμίζουν το “απαγορευτικό” να ασχοληθώ μαζί τους ; Και τελικά ποιος είναι αυτός που θα μου υποδεικνύει το πότε πρέπει να ασχολούμαι  με κάτι και πότε όχι; ΚΑΝΕΝΑΣ. Κατά συνέπεια σχηματίστηκε η εξής λογική στον νου μου: Θα προσπαθήσω νοητά να αφαιρέσω κάθε μορφής ύλη από το διάστημα ώστε τελικά να μείνει μόνο αυτό : το Διάστημα. Έτσι, θα έχω στο πεδίο μου μόνο αυτό το οποίο με ενδιαφέρει. Το κενό…

                Εφόσον κάτι είναι παρατηρήσιμο  τότε έχει αναγκαστικά κάποιες ιδιότητες. Όμως στην περίπτωση του κενού δεν υπάρχει παρατήρηση. Είναι ένα «τίποτα», κάτι «άδειο» που δεν μας επιτρέπει εκ πρώτης άποψης να το δούμε. Αυτό το κενό λοιπόν είναι ένα πεδίο το οποίο αποκτά «ζωή και κίνηση» μόνον όταν υπάρχουν σε αυτό υλικά σώματα. Ωστόσο διατηρεί συνέχεια κάποιες από τις βασικές του ιδιότητες όπως το ότι μπορεί να καμφθεί, να στρεβλωθεί ή και να κάνει κυματισμούς. Αυτές οι ιδιότητες συμβάλλουν στο να έχει η ζωή τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε σήμερα. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα πολύ γνωστό μόρφωμα στον χώρο : Το «Empire State Building» στην Αμερική. Αν αφαιρέσουμε από αυτό όλο το «κενό» που υπάρχει μέσα στα δομικά συστατικά του όπως πέτρες, μπετόν, σίδερα κτλ τότε αυτό που απομένει ισοδυναμεί με τον κόκκο ενός ρυζιού που όμως θα είχε το βάρος όλου του κτιρίου. Ουσιαστικά όλη η ύλη του κτιρίου είναι αυτός ο κόκκος  ρυζιού που όμως αποκτά το γνωστό μέγεθός του αν συμπεριλάβουμε σε αυτό το απαραίτητο κενό μεταξύ των σωματιδίων του. Είναι γνωστό πως κάθε μορφή ύλης αποτελείται από άτομα. Το μοντέλο του ατόμου μας αναγκάζει να υποθέσουμε έναν πυρήνα γύρω από τον οποίο περιφέρονται ηλεκτρόνια σε τροχιές. Για να αντιληφθούμε το κενό σε ανθρώπινες διαστάσεις, φανταστείτε πως αν ο πυρήνας ενός ατόμου έχει το μέγεθος μιας μπάλας ποδοσφαίρου, τότε το πλησιέστερο σε αυτόν ηλεκτρόνιό του θα απείχε όσο ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Έτσι καταλαβαίνουμε γιατί το empire state building  θα είχε μέγεθος ρυζιού αν αφαιρούσαμε όλα τα κενά από αυτό.

                Ο Isaac Newton (1643-1727) φαντάστηκε τον χώρο σταθερό. Ο χώρος σύμφωνα με αυτόν ήταν απόλυτος, αναλλοίωτος και παντοτινός. Δηλαδή η δράση ή η πράξη δεν επηρέαζε τον χώρο, ούτε όμως ο χώρος επηρέαζε την δράση ή την πράξη. Με αυτήν την λογική ο Newton κατάφερε να περιγράψει πολύ ικανοποιητικά τον κόσμο και να ορίσει  με αρκετά μεγάλη ακρίβεια όλες τις κινήσεις που έβλεπε γύρω του. Η Νευτώνεια μηχανική μπορούσε να προβλέψει απογειώσεις αεροσκαφών, τροχιές δορυφόρων και ουρανίων σωμάτων. Εδώ και 200 χρόνια όλοι μας σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο. 

Όμως ο Albert Einstein (1879-1955) άλλαξε την φιλοσοφία του Newton. Θεώρησε διαφορετικά τα πράγματα επειδή εντυπωσιάστηκε από το φως. Προσπάθησε να ανακαλύψει τις ιδιότητες του φωτός, ώστε να κατανοήσει τις ιδιότητες του χώρου μέσα στον οποίο θα κινείται. Ανακάλυψε πως η ταχύτητα του φωτός παραμένει σταθερή και ανεξάρτητη από οτιδήποτε, εκτός από το μέσο στο οποίο διαδίδεται. Αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ας δούμε ένα παράδειγμα : Όταν κινούμαστε προς ένα τοίχο ο τοίχος πλησιάζει γρηγορότερα σε εμάς αναλογικά με το αν ήμασταν  ακίνητοι σε σχέση με τον τοίχο.  Όμως με το φως δεν συμβαίνει αυτό. Η ταχύτητα του φωτός είναι ίδια και ίση για όλους. Δεν προστίθεται ούτε αφαιρείτε από οτιδήποτε. Είναι τόσο μαγικό όσο και ενδιαφέρον… Αυτόν τον «γρίφο» ο Einstein τον έλυσε ως εξής :  Γνωρίζοντας πως η ταχύτητα είναι η απόσταση που διήνυσε ένα σώμα  σε συγκεκριμένο χρόνο, πρότεινε κάτι εκπληκτικό. Ο χώρος και ο χρόνος μπορούν να συνεργαστούν ρυθμιζόμενοι με τον ίδιο ρυθμό ώστε όσο γρήγορα και αν κινούμαστε, όταν μετρήσουμε την ταχύτητα του φωτός αυτή να παραμένει πάντα η ίδια (300000 χλμ/δευτ). Όμως για να γίνει αυτό δεκτό θα πρέπει και ο χώρος και ο χρόνος να μην είναι απόλυτοι αλλά σχετικοί και εύκαμπτοι. Δηλαδή, όσο γρήγορα και αν κινούμαστε ο χώρος θα στρεβλωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούμε να τρέξουμε γρηγορότερα από το φως. Έτσι αν για παράδειγμα κινούμαστε σε κοντινές ταχύτητες με αυτήν του φωτός, τότε για έναν ακίνητο εξωτερικό παρατηρητή θα είχαμε πολύ μικρότερο μήκος και αυτός θα νόμιζε πως για εμάς ο χρόνος κυλάει πολύ αργά… Στο δικό μας όχημα ο χρόνος θα κυλούσε φυσιολογικά και ο χώρος εντός του οχήματος θα ήταν όπως τον ξέρουμε φυσιολογικός. Όμως από την δικιά μας άποψη, ο χώρος έξω από το όχημα θα φαινόταν αναρρυθμισμένος  - τραβηγμένος, ώστε να μην παραβιαστεί η ταχύτητα του φωτός.  Επομένως, ο χώρος και ο χρόνος συγχωνεύονται με την κίνηση δημιουργώντας έτσι μια οντότητα τον «χωροχρόνο»…

Για κάποιον περίεργο λόγο αμέσως μετά ένιωσα πιο κοντά σε αυτά που έβλεπα. Οι μεγάλες αποστάσεις δεν με ενοχλούσαν πλέον στο να καταλάβω τι γίνεται... Ξέρεις, η νόηση και οι ιδέες δεν είναι υλικά για να υπόκεινται σε περιορισμούς ανάλογους με αυτούς των υλικών σωμάτων. Για την ακρίβεια, υπάρχουν και πρέπει να βρείς τον τρόπο να τις πλησιάσεις... Όλοι μας γνωρίζουμε την αλήθεια. Πολλές φορές όμως είναι δύσκολο να την θυμηθούμε...  

       

Υπαρχει λογος...

Πάντα αρεσκόμουν στο να παρατηρώ τον κόσμο αλλά και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτόν. Είναι ένα απείρων διαστάσεων πεδίο παρατήρησης στο οποίο βρίσκονται ούτως ή άλλως όλες οι απαντήσεις και οι εξηγήσεις για κάθε πιθανό πρόβλημα ή ζήτημα που σχετίζεται με αυτό το πεδίο. Βέβαια ο τρόπος λειτουργίας του, που σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο λειτουργίας της φύσης, είναι προσπελάσιμος μόνον από τους συνειδητά μυημένους στην θεϊκή τέχνη της παρατήρησης…

Έχω σταθεί λοιπόν σε ψηλό σημείο στον χώρο, έτσι ώστε να έχω την απόλυτη εποπτεία του εδάφους πάνω στο οποίο κινούνται άνθρωποι. Έτσι μπορώ με άνεση χρόνου να παρατηρώ είτε μεμονωμένα άτομα είτε σύνολα (ομάδες) ατόμων. Εκμεταλλεύομαι στο έπακρο την διακριτική ικανότητα της οράσεώς μου. Μπορεί κανείς χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να διακρίνει τις ελάχιστες διαφοροποιήσεις στα σωματοδομικά και ανατομικά χαρακτηριστικά των ατόμων που τα κάνουν μοναδικά και ανεπανάληπτα. Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και αυτό είναι σίγουρο (από την στιγμή που έχει έστω και ένα στοιχείο διαφορετικό από οποιονδήποτε άλλον). Που οφείλεται όμως αυτή η διαφορά; Γιατί να υπάρχει; Υπάρχουν 2 μέθοδοι που καταλήγουν σε σωστές απαντήσεις. Ο τρόπος για να επαληθεύσεις την ορθότητα των απαντήσεων, είναι φυσικά η διαπίστωση πως είναι αλληλοσυμπληρωματικές στο νόημά τους. Η πρώτη μέθοδος διερευνά κυρίως τον λόγο που σχηματίστηκαν αυτά τα χαρακτηριστικά και η δεύτερη προσπαθεί να βρει τις εφαρμογές τους στον φυσικό κόσμο του ατόμου. Σύντομα οι δύο αυτές μέθοδοι θα έχουν ένα σημείο τομής μεταξύ τους. Αυτό το σημείο θα αποκαλύψει την αδιαμφισβήτητη και αληθινή απάντηση στα παραπάνω 2 ερωτήματα. 

Βλέπω λοιπόν ψηλούς- κοντούς, χοντρούς - λιγνούς, τυφλούς - φωτισμένους, τριχωτούς-άτριχους, γρήγορους-αργούς, κυρίαρχους - υποτακτικούς, αγανακτισμέ-νους  – ήρεμους, αγροίκους – ευγενικούς, δυνατούς – αδύναμους κοκ… Φυσικά οι μισοί έχουν λόγο ύπαρξης εξαιτίας των υπολοίπων (μισών) και αυτό διότι σε όλο το σύμπαν όλα αποκτούν νόημα και υπόσταση μόνο συγκρινόμενα με άλλα. Ο «κοντός» για παράδειγμα δεν είναι κοντός. Είναι κοντύτερος σε σχέση με έναν ψηλότερο. Επομένως είναι αναπόφευκτη η σύγκριση στην φύση. Ας μην ξεχνάμε πως και ο εγκέφαλος λειτουργεί συγκριτικά δημιουργώντας «πρότυπα» βασισμένα στις μέσες τιμές των εισόδων του, τα οποία στην συνέχεια αποτελούν τα «απόλυτα κριτήρια»  στην διεξαγωγή συμπερασμάτων. Φαίνεται πως ο άνθρωπος που έχει περισσότερη εμπειρία (περισσότερες παρατηρήσεις σε πλήθος) υπερτερεί σε σχέση με έναν άπειρο καθώς η κρίση του είναι περισσότερο αντικειμενική (όπως προκύπτει από την προηγούμενη λογική).

Όλα γίνονται για να μπορεί να εξελίσσεται το μόνο άφθαρτο και αθάνατο στοιχείο που βρίσκεται σε όλες τις μορφές ζωής με συνειδητότητα και δεν είναι άλλο από το γενετικό υλικό (DNA) που βρίσκεται μέσα σε όλους μας. Στο DNA επίσης, αντικατοπτρίζονται γραμμικά και όλες οι μικροδιαφοροποιήσεις που υπάρχουν και στα υλικά κορμιά των ανθρώπων όπως εξήγησα νωρίτερα. Αυτές οι διαφορές είναι απειροελάχιστες σε σχέση με την συνολική δομή και κατασκευή τόσο των ανθρώπων όσο και του γενετικού υλικού τους και είναι πολύ μικρότερες από το 1%. Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να προσπαθήσουμε σε μια κοινωνία μυρμηγκιών να διακρίνουμε τα μοναδικά χαρακτηριστικά του κάθε μυρμηγκιού. Αυτά (τα χαρακτηριστικά) αν και υπάρχουν σίγουρα, είναι αδύνατον να τα εντοπίσουμε δια γυμνού οφθαλμού. Όπως ακριβώς είναι αδύνατο και εκείνα να διακρίνουν επάνω μας τις ιδιαίτερες αυτές διαφορές από άλλους ανθρώπους. Κατά συνέπεια συμπεραίνουμε πως υπάρχουν 2 (στην περίπτωση αυτή) διαφορετικές εξελικτικές πορείες που όπως φαίνεται δεν έχουν σημείο τομής και οδεύουν ανεξάρτητα, χωρίς αυτό να είναι αναγκαστικά απόλυτο στην χαοτική φύση που όλα αυτά εκτυλίσσονται…

Έχοντας λοιπόν τα προηγούμενα υπόψη, θεωρώ πως αυτή η ανώτατη νόηση (το DNA) κατασκευάζει και χρησιμοποιεί υλικοπνευματικά τους ανθρώπους και όλα τα όντα με συνειδητότητα ώστε με την χρήση των σωμάτων τους αλλά και με το απόθεμα των συμπερασμάτων που παράγουν να μπορεί να εξελίσσεται το ίδιο. Φανταστείτε πως για παράδειγμα ένας άντρας έχει πολύ ύψος. Αυτομάτως πολλές από τις ενέργειες που δεν απαιτούν ύψος (ή είναι προσαρμοσμένες σε κοντούς) διαγράφονται από το πεδίο επιλογών για αυτόν τον άντρα. Έτσι είναι μοιραίο κατά μια έννοια να πρέπει αυτός να εξελίξει πράγματα που δεν μπορούν άλλοι κοντύτεροι από αυτόν, όπως επίσης και να αποκλειστεί από άλλα που δεν είναι ικανός (λόγω ύψους) να εξελίξει. Το σίγουρο ωστόσο είναι πως εφόσον αυτός υπάρχει, υπάρχει για κάποιο λόγο και ο λόγος είναι ευθέως ανάλογος των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του.

Ψάξε λοιπόν και βρες στον εαυτό σου αυτά τα ιδιαίτερα ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά που σε διαφοροποιούν, ανάλυσέ τα, αξιολόγησέ τα και δώσε επιτέλους μια περιγραφή (ή εξήγηση καλύτερα) του σκοπού που είσαι ζωντανός/ή και του λόγου που δικαιολογεί κάθε φορά ΟΛΕΣ σου τις πράξεις. Έτσι, προκύπτει μια μέθοδος που μπορεί ανα πάσα στιγμή να ελέγχει την ορθότητα των ενεργειών σου επιστρέφοντας σου μάλιστα και την σχετική απόκλιση από αυτό που θα έπρεπε κανονικά να κάνεις…

ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΣ ΤΗΝ ΦΥΣΗ.

ΑΥΤΗ ΣΕ ΒΛΕΠΕΙ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ…