Τι ειναι αυτο ;

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν 2 άνθρωποι.  Ένας άντρας και μια γυναίκα. Για τον άντρα (τυχαία) θεωρούμε δεδομένο πως  γνωρίζει σχεδόν τα πάντα για το σύμπαν, την φύση την ζωή κτλ. Η γυναίκα (κατά τον ίδιο τρόπο) έχει πλήρη άγνοια σχετικά μα αυτά τα θέματα, αλλά επιθυμεί διακαώς να τα γνωρίσει.  Έτσι δημιουργεί τακτικά τον προβληματισμό στον άντρα σχετικά με τον αν και πως είναι δυνατό να ικανοποιήσει αυτήν την επιθυμία της. Ο άντρας  –γνωρίζοντας πως είναι θέμα κυριαρχίας-  αποφασίζει τελικά να της δείξει ότι γνωρίζει... Να της εξαλείψει κάθε αμφιβολία στις σκέψεις της, αλλά και να εξασφαλίσει την αξιοπιστία και ορθότητα των απόψεών του. Επιπλέον η γυναίκα θα γίνει σοφότερη αλλά και περισσότερο αφοσιωμένη σε αυτόν . Για να συμβεί αυτό, η γυναίκα θα πρέπει να καταλάβει. Ένας τρόπος είναι αυτός που ακολουθεί :

Η υποθετική ερώτηση της γυναίκας είναι  : «Τι είναι μικρόκοσμος ; Τι μεγάκοσμος και  τι σχέση έχουν μεταξύ τους; » Η πρόταση αυτή αποτελεί και την περιγραφή του προβλήματος, την λύση του οποίου καλείται ο άντρας να την προσαρμόσει στην λογική της γυναίκας. Η δομή αυτής της συγκεκριμένης/εξειδικευμένης λύσης θα πρέπει να έχει ένα γενικό σχήμα όπως φαίνεται παρακάτω :

1)      Θα πρέπει να αποδοθούν εξηγήσεις  και ερμηνείες στις έννοιες. Να εξασφαλιστεί η εννοιολογική συνέχεια.

2)      Θα πρέπει να προσδιοριστούν οι δυναμικότητες των εννοιών που χρησιμοποιούνται .

3)      Θα πρέπει να γίνει αναγωγή αυτών των εννοιών σε άλλες περισσότερο κατανοητές ή και γνωστές. Προσεκτικός παραλληλισμός.

4)      Ακολουθεί η εκφορά / παρουσίαση της εξειδικευμένης λύσης.  

ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΕΝΝΟΙΩΝ :

Στο στάδιο αυτό, προσπαθούμε αφενός να συγκεντρώσουμε όλες τις ιδιαίτερες λέξεις  και έννοιες που θα χρειαστούν στην προσπάθεια αυτή και αφετέρου, να αποδώσουμε σε αυτές τις βέλτιστες εξηγήσεις και ερμηνείες που  αντιστοιχούν στην ικανότητα κατανόησης της γυναίκας του παραδείγματος. Θα χρησιμοποιηθεί για παράδειγμα η έννοια του «κβαντικού πεδίου». Η ερμηνεία του λεξικού δεν θα βοηθούσε στην περίπτωση αυτή. Αν βοηθούσε όντως, η παρουσία του άντρα θα ήταν αχρείαστη. Ούτε αναγκαστικά είναι σωστό να χρησιμοποιηθεί η αυστηρά επιστημονική ερμηνεία της έννοιας. Θα πρέπει να παρουσιαστεί –μέχρις ενός σημείου-  η έννοια αυτή εκλαϊκευμένη.  Τόσο όσο χρειάζεται ώστε ο λύτης να μην χάσει την αξιοπιστία του ενώπιον της γυναίκας που τον παρακολουθεί.  Έτσι, θα ήταν καλύτερο να λέγαμε πως «Το κβαντικό πεδίο, είναι εκείνη η περιοχή της κοσμικής κλίμακας που ισχύουν οι ιδιότητες και οι φυσικοί κανόνες που περιγράφουν την φύση των στοιχειωδών σωματιδίων. Είναι δηλαδή ο λεγόμενος μικρόκοσμος. Εδώ μας απασχολούν άτομα και υποατομικά σωματίδια.» Αυτή η εξήγηση δεν είναι ιδανική. Είναι όμως απόλυτα προσαρμοσμένη στην ικανότητα αντίληψης της τυχαίας γυναίκας του παραδείγματος. Επομένως, δίνουμε εξηγήσεις και ερμηνείες σε κάθε πιθανή έννοια που θα χρησιμοποιήσουμε είτε περιγραφικά είτε αποδεικτικά.  Τέλος, θα πρέπει η απόδοση της ερμηνείας σε μια έννοια, να είναι τόσο εμπλουτισμένη όσο χρειάζεται ώστε χρησιμοποιηθεί μετέπειτα σαν εργαλείο εξήγησης της επόμενης έννοιας χωρίς να υπάρχουν κενά στην κατανόηση.  Δεν χρειάζονται δηλαδή πολλές λεπτομέρειες. Δεν δείχνουμε ό,τι ξέρουμε. Εξάλλου κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αυτά που ξέρουμε από την στιγμή που δέχεται τουλάχιστον  ένα σημείο που μας διαφοροποιεί.

ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΕΣ ΕΝΝΟΙΩΝ :

Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να αποδοθεί και στον εντοπισμό της δυναμικότητας των εννοιών. Θα πρέπει δηλαδή να γίνουν απολύτως αντιληπτές και ανιχνεύσιμες οι  διαφορές του πάνω - κάτω, μεγάλο - μικρό, κοντά - μακριά κτλ σε όλες τις έννοιες που χρησιμοποιούνται. Με αυτόν τον τρόπο καθορίζεται και η θέση τους στην ιεραρχία της δυναμικότητας αυτών των εννοιών. Για παράδειγμα θα χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις «νετρόνιο» και «γαλαξίας».  Θα πρέπει απαραίτητα να ειπωθεί πως το νετρόνιο είναι υποατομικό σωματίδιο, πολύ μικρό (αόρατο), υπάρχει παντού και άπειρα κτλ ώστε οι στοιχειώδης έννοιες του πάνω-κάτω, κοντά-μακριά, μικρό-μεγάλο κτλ να θεμελιώσουν αρμονικά την κατανόηση της έννοιας αυτής. Αντίστοιχα, με την ίδια ακριβώς λογική, αποδίδουμε δυναμικότητα  και στην λέξη «γαλαξίας». Με αυτόν τον τρόπο και μόνο με το άκουσμα των λέξεων, η γυναίκα ανακαλεί τις πλέον απαραίτητες πληροφορίες που απαιτούνται για τον σχηματισμό της δυναμικότητας αυτών των εννοιών. Αυτήν την στιγμή (και λαμβάνοντας υπόψη τις «εξηγήσεις και ερμηνείες εννοιών» όπως περιγράφηκαν πριν) η γυναίκα έχει τις γνώσεις και μάλιστα τις έχει βάλει και σε μία σειρά στην αντίληψη της. Όμως εδώ είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Είναι το σημείο που φεύγεις από την ημιμάθεια και πηγαίνεις στην πραγματική κατανόηση. Αναφέρομαι φυσικά στην διαδικασία του «κατάλληλου συνδυασμού» των γνώσεων  ώστε να παραχθεί ενδογενώς το συμπέρασμα. Ο ευκολότερος τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η «Αναγωγή των Εννοιών» που θα περιγραφεί  παρακάτω.   

ΑΝΑΓΩΓΗ ΕΝΝΟΙΩΝ :

                Δεν γίνεται να κάνουμε αναγωγή αν πρωτίστως δεν κατανοήσουμε πλήρως τις έννοιες που θέλουμε να αναγάγουμε.   Για όλες τις πιθανές έννοιες, ο άνθρωπος σχηματίζει μια πρώτη αντίληψη συνήθως φτωχή και ρηχή. Αυτό γίνεται αυθόρμητα και σε πολύ αρχικό στάδιο. Αμέσως με το άκουσμα μιας λέξης, ο εγκέφαλος επαναφέρει στο συνειδητό κάθε πληροφορία (εικόνα, γνώση, άλλη λέξη κτλ) που απαιτείτε για να σχηματίσει την αντίληψη για την λέξη, να την καταλάβει τόσο ώστε να μπορεί να την αξιοποιήσει. Όταν κάτι δεν το καταλαβαίνουμε σημαίνει προφανώς πως είτε η σχετική αντίληψη μας είναι πράγματι φτωχή και ρηχή, είτε πως είναι εξίσου φτωχοί και ρηχοί οι συνδυασμοί άλλων βοηθητικών εννοιών που ήδη έχουν περάσει αυτήν την διαδικασία με μερική επιτυχία. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να καλύψουν αυτό το σημασιολογικό κενό στην δημιουργία της αντίληψης. Η λύση εδώ έρχεται από αυτά που ξέρουμε πολύ καλά. Και σίγουρα ο καθένας από εμάς ξέρει πολλά και καλά. Δυστυχώς, η γυναίκα στο παράδειγμα δεν ξέρει και τόσα…

Αναρωτιέται ο λύτης τι μπορεί να ξέρει πολύ καλά αυτή η γυναίκα;  Μόλις το ανακαλύψει, κάνει αναγωγή των πληροφοριών που θέλει να της μεταδώσει σε αυτές που είναι καλή η γυναίκα. Έτσι ενώ αυτός ξέρει πραγματικά τι σημαίνει ο «πλανήτης», ανακαλύπτει πως αυτή ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει π.χ. το «σπίτι». Πρέπει να συνδεθούν οι έννοιες του «πλανήτη» και του «σπιτιού» για αυτήν την γυναίκα. Βέβαια δεν είναι και τελείως άσχετες αυτές οι 2 λέξεις. Πρέπει να πούμε πως η επιλογή των ως προς αναγωγή εννοιών γίνεται πάντα από τον λύτη, ο οποίος έχει ούτως η άλλως την ευθύνη της μετάδοσης της λύσης και της ποιότητάς της.  Η εξήγηση λοιπόν του τι είναι ο «πλανήτης» χρησιμοποιώντας ως εργαλεία την εξήγηση και σημασία της έννοιας του «σπιτιού», εξασφαλίζει μικρότερη απόσταση από την απόλυτη κατανόηση. Αν τελικά, προσθέσουμε συμπληρωματικές πληροφορίες για τον πλανήτη, νομίζω πως ολοκληρώνεται η μετάδοση για αυτήν την λέξη. Ουσιαστικά ο λύτης, εμπλουτίζει μια ήδη υφιστάμενη έννοια και ονομάζει την νέα αυτή έννοια με διαφορετικό όνομα, διατηρώντας όμως την αρχική άθικτη. Έτσι για το ίδιο ποσοστό κατανόησης, στον εγκέφαλο της γυναίκας μπήκαν λιγότερες πληροφορίες από κάθε άλλη προσπάθεια χωρίς χρήση της τεχνικής της αναγωγής. Αυτή η γυναίκα θα μάθει τι είναι πλανήτης γρηγορότερα, ευκολότερα με την μικρότερη δυνατή (συνολικά) καταπόνηση και δαπάνη.  Άρα μπορεί να μάθει περισσότερα. Όμως δεν το γνώριζε αυτό και έτσι κινδύνεψε να ξεχαστεί…

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ :

Το πρόβλημα-ερώτημα είναι :

«Τι είναι μικρόκοσμος ; Τι μεγάκοσμος και  τι σχέση έχουν μεταξύ τους; »

Η λύση-απάντηση έχει ως εξής :

“Σκέψου, ζούμε σε μια κοσμική κλίμακα μεγέθους και θεωρούμε τον εαυτό μας - αυθαίρετα ως συνήθως - να κάθεται στην μέση της. Εννοώ πως βλέπουμε μικρότερα και μεγαλύτερα πράγματα από εμάς. Τα πολύ μεγαλύτερα λέμε πως αποτελούν τον μεγάκοσμο, ενώ ανάλογα τα πολύ μικρότερα απαρτίζουν τον μικρόκοσμο. Αν υποθέσουμε πως όλη η φύση είναι ένα βιβλίο, τότε τα γράμματα αποτελούν τον μικρόκοσμο, οι σελίδες τον μεγάκοσμο και  το βιβλίο είναι όλο το σύμπαν. Εσύ είσαι ακριβώς και πάντα εκεί που είναι ο σελιδοδείκτης. Και τώρα πάμε λίγο ποιο βαθειά…

Παρατηρείς πως κάθε μια σελίδα έχει γράμματα. Αυτό σημαίνει πως όλα τα στοιχεία του μεγάκοσμου συνθέτονται από στοιχεία του μικρόκοσμου. Επίσης βλέπεις πως όλα τα γράμματα δεν είναι ίδια. Υπάρχει κάποιο πλήθος. Όπως ακριβώς και στην πληθώρα των στοιχειωδών σωματιδίων. Και πως μόνο αν αυτά συνδυαστούν σωστά προκύπτει η «λέξη» ή αλλιώς η «οντότητα», ο «οργανισμός».  Σκέψου επίσης πως πολλές σελίδες μαζί κάνουν ένα «κεφάλαιο» όπως πχ πολλοί πλανήτες κάνουν ένα ηλιακό σύστημα και πως εντέλει όλα τα ηλιακά συστήματα (όλες οι σελίδες) αποτελούν το σύμπαν (όλο το βιβλίο).  Αντίστοιχα φαντάσου πως αρκετές λέξεις κάνουν μια πρόταση η ένα σύνολο, όπως για παράδειγμα πολλά κύταρρα κάνουν έναν οργανισμό.  

Εσύ, είσαι ο λόγος που το βιβλίο αυτό μπορεί και διαβάζεται. Είσαι ο σύνδεσμος μεταξύ μικρόκοσμου και μεγάκοσμου. Είσαι η συνειδητότητα δηλαδή. Αν έλειπες θα είχαμε πάντα λέξεις και σελίδες. Ποτέ βιβλίο… βέβαια δεν θα είχαμε ποτέ και τον προβληματισμό για το βιβλίο…”

               

Η απάντηση αυτή δεν είναι ιδανική. Είναι εξειδικευμένη και προσαρμοσμένη σε μοναδική περίπτωση. Δεν έχει σκοπό την εμβάθυνση, αλλά την αρμονική εισαγωγή στην έννοια του μικρόκοσμου/μεγάκοσμου και στην θέση μας στην κοσμική κλίμακα. Ότι πρέπει δηλαδή ώστε η γυναίκα του παραδείγματος να καταλάβει αν επιθυμεί να «συνεχίσει» ή όχι. Αν έχει έφεση στην φιλοσοφία ή όχι. Οι ενδεχόμενες απορίες που θα εκφράσει, είναι ισοδύναμες των πληροφοριών που έλαβε. Τέλος, να αναφέρω απλά πως όλα τα προηγούμενα έχουν εφαρμογή σε αρκετές διδακτικές μεθόδους και αποτελούν τμήμα διαφόρων τεχνικών πειθούς.

Ο κυκλος της Ελπιδας

Κανονικά η ζωή δεν πρέπει να είναι waypoints. Θα πρέπει να είναι ways + points...
Και μέσα σε αυτήν την γενική παραμόρφωση της πραγματικότητας, σηκώνεις κεφάλι.
Ξεχωρίζεις στο σύνολο. Αποσπάς την προσοχή μου. Προχωράω.

- Γιατί σηκώσατε κεφάλι ;
- Μα γιατί υπάρχει αυτή η δυνατότητα.
- Και ξέρετε μήπως πόσες δυνατότητες υπάρχουν ;
- Ναι, όσες οι ιδέες και οι σκέψεις. Κάποιος μου το είπε...
- Εντυπωσιακό...
- Ποιός είστε εσείς ;
- Ο συντονιστής των στόχων και των σημείων σας κυρία μου...
  Πάντα πιστός στους νόμους. Ξέρετε, αυτούς της φύσης...
  Σεβασμός σε αυτούς λοιπόν.
  Οι παραβάτες τιμωρούνται. Επιστρέφουν στην λήθη...
  Και μένουν εκεί. Μόνοι.
- Τρομακτικό!
- Ναι, δεν φαντάζεστε πόσο!
- Κατάλαβα. Θα είμαι σωστή και νομοταγής (στην φύση).
- Αν θα είσαι σωστή και νομοταγής, εγώ δεν θα πρέπει να υπάρχω. Κι όμως...
- Συγνώμη, θα αργήσω. Πρέπει να συνεχίσω.Αχ! δεν θα προλάβω...
- Ξέρω, ξέρω...


"Με πόσους διαφορετικούς τρόπους πιστεύεις οτι μπορείς να ζήσεις την ίδια εμπειρία ;
 Με έναν; με κανέναν; με άπειρους;"

Ετσι ειναι...

Ας δούμε τα πράγματα αλλιώς...

Βαριά τα βλέφαρα.
Η νυστα σπρώχνει την ημέρα στο τέλος της.
Η φωτιά ακόμα καίει...
Ακόμα μας ζεσταίνει μεσα στο όχημα αυτό της μετάβασης...
Η αντίληψη μας ανεβαίνει ψηλά,
σαν την τελευταία καπνιά μέσα από την καπνοδόχο..
Η φωτιά έσβησε και η θέρμη της μας πηρε μαζί της...
Ω! μα είμαστε πολύ ψηλά εδώ..
"εδώ κοιμάται ο κόσμος αγάπη μου;"
Ναι, εδώ που κάποτε θα ξυπνάμε κιόλας...

Όλα μαζί ! Μαζί παντού!

Free Will

Το ζήτημα της ελεύθερης βούλησης προβληματίζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έχουν γραφτεί πολλά σχετικά με το θέμα αν και ακόμα δεν υπάρχει καμία επαρκώς τεκμηριωμένη άποψη. Τελικά αποφασίζουμε εμείς συνειδητά, ή μήπως είναι όλα προαποφασισμένα (προκαθορισμένα) και απλά η αίσθηση της απόφασης είναι μια (αναγκαία) ψευδαίσθηση;
Ας δούμε τα πράγματα με την σειρά..

Η διαδικασία της απόφασης περιγράφει την τελική επιλογή που θα κάνω ανάμεσα σε πλήθος δυνατοτήτων που μου προσφέρονται, ύστερα από σκέψη ή συζήτηση. Ως δυνατότητα ορίζεται η ιδιότητα αυτού του οποίου η πραγματοποίηση  δεν είναι ασυμβίβαστη με τα πραγματικά δεδομένα. Τίθεται ένα ερώτημα : Αυτές οι δυνατότητες υπάρχουν από μόνες τους,ή τις δημιουργώ εγώ; Διότι αν υπάρχουν ήδη τότε μάλλον δεν μπορούμε να μιλάμε για ελέυθερη βούληση σε σύνολο συγκεκριμένων και πεπερασμένων δυνατοτήτων. Θέλω να πώ, κατά πόσο είναι ελέυθερος αυτός που έχει δικαίωμα επιλογής σε σύνολο προκαθοριμένων ενδεχωμένων; Καθόλου. Μοιάζει σαν να έχει ανακατέψει κάποιος τα χαρτιά της τράπουλας και ζητάει στην συνέχεια να επιλέξουμε ένα φύλλο. Η επιλογή μας είναι ελέυθερη; Όχι. Απλά είναι έντονη η ψευδαίσθηση της ελέυθερης επιλογής. Και αυτή η ψευδαίσθηση είναι άκρως απαράιτητη στην εξελικτική διαδικασία καθως αυτή ορίζει πως δικαίωμα απόφασης έχουν όλες οι μορφές συνειδητότητας, όπως ο άνθρωπος.

Όμως, στην περίπτωση που είχαμε την δυνατότητα να προσδιορίζουμε τις μεταβλητές του περιβάλλοντος άρα και τις δυνατότητες που προσφέρονται από αυτό, τότε σίγουρα θα μιλούσαμε για πραγματική και γνήσια ελεύθερη βούληση. Αυό σημαίνει πως οι αποφάσεις μας που τελικά θα χαρακτήριζαν την πραγματικότητα (έτσι όπως την βιώνουμε), θα προέκυπταν καθαρά και μόνο από την συνείδησή μας  και θα λέγαμε τότε οτι ο Θεός δεν παίζει ζαρια...
τελικά, πιστεύω πως μια απόδειξη για την ύπαρξη ελέυθερης βούλησης, θα ήταν η ανυπαρξία της επιλογής.Ο λόγος που σήμερα (ακόμα) έχουμε την δυνατότητα να επιλέγουμε, άρα και να διακρίνουμε ενδεχόμενα,  είναι επειδή απαιτέιται βελτιστοποίηση στον μηχανισμό της εξέλιξης γενικά. Θα φτάσουμε στο σημείο όπου δεν θα έχει νόημα η απόφαση, καθώς θα είναι αδύνατη η διάκριση των ενδεχομένων μεταξύ τους. Θα είναι όλα ένα. Αυτό το σημείο είναι το αποτέλεσμα άκρως πετυχημένων παρατηρήσεων στο περιβάλλον μας. Η τέλεια παρατήρηση εξαλέιφει εντελώς το σφάλμα. Επομένως τί νόημα έχει η επιλογή (σαν διαδικασία) απο την στιγμή που δεν υπάρχει το λάθος (σαν έννοια) πουθενά; Κανένα! Απλά, θα αντικατασταθεί η "απόφαση" και η "επιλογή" από άλλες έννοιες που ακόμα η γλώσσα δεν κατάφερε να τις χαρακτηρίσει και αυτό επειδή δεν έχουν γίνει πρωτίστως απόλυτα κατανοητές...

Αλήθεια ή ψέμα ;

Η συνηθισμένη ερμηνεία που αποδίδεται στην λέξη "αλήθεια" αναφέρεται στην ιδιότητα που έχει κάτι όταν αυτό εκφράζει την πραγματικότητα. Επίσης, ενδιαφέρον έχει και η προσέγγιση στην ερμηνεία της αλήθειας υπό το πρίσμα του οτι η αλήθεια τελικά, είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεχαστεί (α-λήθη-α = αλήθεια). Βεβαια, οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί, καθώς κάτι μπορεί να είναι εντελως αληθινό αλλά άκυρο, ή ψευδές αλλά έγκυρο. Δεχόμαστε αξιωματικά το αληθινο και έγκυρο, καθως αυτο
ειναι σε αρμονία με την ανθρώπινη λογική μας.
Το ψέυδος, από την άλλη, αναφέρεται σε κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. Για να ονομάσουμε κάτι ως "ψευτικο", δεν ειναι αναγκαστικά απαραίτητο να έχουμε αποδείξει οτι δεν ειναι αληθινό, αρκεί να αποδείξουμε την ανυπαρξία του. Επιπλέον, ως ψεύδος θα μπορούσε να οριστεί το βασικό σφάλμα του συλλογισμού από το οποίο πηγάζουν εσφαλμένα συμπεράσματα. Εδω παρατηρούμε μια σύνδεση του ψεύδους με το σφάλμα η οποία είναι πολύ συνιθισμένη.
Ο μύθος έχει και αυτός -μέχρις ενός σημείου- κοινή ερμηνεία με το ψεύδος μιας και αναφέρεται σε κάτι ανύπαρκτο. Όμως, μύθος είναι και η φανταστική διήγηση, ειναι και η "αιγλη" που περιβάλλει ένα γνωστό ή δημοφιλές πρόσωπο, είναι και σημαντικό στοιχείο πολιτισμού, μιας και μέσα στους μύθους των αρχαίων χρόνων υπάρχουν εντέχνως ενταγμένες οι μεγαλύτερες αλήθειες...

 

Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως για να αποδείξουμε οτι κάτι είναι αληθινό ή ψευδές, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε (ανακαλέσουμε) αναγκαστικά άλλες αλήθειες   ή άλλα ψέματα ως εργαλεία σε αυτήν την διαδικασία. Το μόνο που δεν χρειάζεται εργαλεία είναι το ένστικτο. Αυτό αποφασίζει τελίκά...

Time Dilation

Η μεταβλητή που καθορίζει την χρονιική διάρκεια όπως την αντιλαμβανόμαστε, είναι η συχνότητα απόκρισης των οπτικών μας αισθητηρίων, των ματιών μας. Συνήθως αυτή η συχνότητα είναι σταθερή στα 24Hz. Δηλαδή, ο εγκέφαλος έτσι όπως είναι τώρα ρυθμισμένος, δέχεται 24 "καρέ" το δευτερόπλεπτο από το περιβάλλον του. Αυτό το δεδομένο, περιγράφει το αίσθημα της χρονικής διάρκειας που όλου έχουμε. Αν τώρα καταφέρουμε να αυξομοιώσουμε αυτήν την συχνότητα, τότε ετο πιθανότερο είναι να επιβραδύνουμε ή να επιταύνουμε ανάλογα, την χρονική συνέχεια. Σκεφτείτε πως με αυτον τον τρόπο θα μπορούσε ένα δευτερόλεπτο να διαρκεί ώρες καθώς και ώρες να διαρκούν δευτερόλεπτα. Δυστηχώς απαιτείται υπερβατική αντίληψη ώστε η προσπάθεια να αποφέρει τελικά τον έλεγχο σε αυτήν την διαδικασία. Θεωρούμε δεδομένο πως το εύρος λειτουργίας των αισθητηρίων οργάνων μπορεί να υποστηρίξει την συγκεκριμένη άποψη τουλάχιστον μέχρις ενός βαθμού. Αλλά μιας και τα μαθηματικά προβλέπουν την ύπαρξη περισσοτέρων -των τριών- διαστάσεων χώρου, θεωρώ μάλλον αδύνατο να μην μπορεί ο δημιουργός αυτης της σκέψης να προσαρμοστεί σε αυτήν...

Και ας μην ξεχνάμε, πως ο χρόνος είναι ο τρόπος μεταβολής της ύλης (και ως εκ τούτου των χαρακτηριστικών της)...

Όντως το θέλεις αυτο ?

Τελικά τι θέλουμε ?
Πρέπει πρώτα να αναζητήσουμε τι μας λείπει...
Αν δεν μας λείπει κάτι, τότε σταματάμε την αναζήτηση.
Αλλιώς, είμαστε θύματα !

Low level Αpproach

Ότι βλέπεις, ακούς, μυρίζεις, αισθάνεσαι (δια της αφής), γεύεσαι απλά ξέχασε το.
Στοχεύεις στην απαρχή.
Αξιολογείς τις γενεσιουργούς αιτίες. Σχηματίζεις την δομή της (εμπειρίας).
Αντιλαμβάνεσαι το αποτύπωμά τους στο αισθητηριακό σου σύστημα.
Βιώνεις την εμπειρία (με την γνώση πλέον της κατασκευή της)
Δέχεσαι ή απορρίπτεις κάποιο από ή όλα τα χαρακτηριστικά της.
Μορφώνεσαι από αυτή.
Την αποθηκεύεις στην μνήμη σου.
Έγινε πλέον το εργαλείο για τον σχηματισμό της επόμενης...

Υπερβατική αντίληψη

1) Εκκίνηση. (Βιοχημική και Συστημική διέγερση προσαρμογής) {Διεργασία σε μόνιμη Ροή}

2) Διέγερση όλων των εισόδων προς λειτουργία του βασικού συστήματος. (Διεπαφή χαμηλού επιπέδου με το περιβάλλον) {Διεργασία σε μόνιμη Ροή}

3) Αναγνώριση. Αυτοπροσδιορισμός. (Έλεγχος απόκλισης από σημεία αναφοράς) {Διατήρηση διεργασίας στο παρασκήνιο}

4) Εκκίνηση συμπληρωματικών διεργασιών. (Ολοκλήρωση της αναγνώρισης). {Διατήρηση διεργασίας στο παρασκήνιο}

5) Εκκίνηση του Βασικού Συστήματος Διεπαφής με το περιβάλλον.
Διέγερση όλων των αισθητηρίων. ( Σχηματισμός Αντίληψης) {Διεργασία σε μόνιμη Ροή και με αναλογικά ρυθμιζόμενο ρυθμό ανανέωσης της απόκρισης των αισθητηρίων}.

6) Προσδιορισμός της γεωμετρίας και σχηματισμός χώρου. {Διεργασία σε μόνιμη ροή}

7) Αντιστοιχία των αποκρίσεων των αισθητηρίων με τις ιδιότητες του χώρου. {Διεργασία σε μόνιμη ροή}

8) Διέγερση συστήματος μνήμης και σχηματισμός μεσοπρόθεσμων στόχων. {Διεργασία σε μόνιμη ροή}

9) Ολοκλήρωση ολικής επαναφοράς και αντίληψης της χρονογραμμής. {Διατήρηση διεργασίας στο παρασκήνιο}

10) Καλημέρα...

Η μετάβαση...

Όλο το μέχρι σήμερα τεχνολογικό ανάπτυγμά μας, το οφείλουμε στην Νευτώνεια (κλασσική) μηχανική και στους δύο κύριους κλάδους της, την κλασσική Δυναμική και την κλασσική Στατική. Έτσι κατασκευάζουμε αυτοκίνητα, υπολογιστές, τηλεοράσεις, πολυκατοικίες, έτσι πήγαμε στο διάστημα κλπ. Αν το σκεφτεί "εναλλακτικά" κανείς, θα δει την σπουδαιότητα της κλασσικής μηχανικής, καθώς λειτούργησε καθοριστικά στην μορφή της εξέλιξης όπως αυτή είναι σήμερα. Θα ήταν τουλάχιστο αδιανόητο να φανταστεί κανείς την "εικόνα" της καθημερινότητάς μας αν αφαιρούσαμε από αυτήν ότι σχετίζεται με την κλασσική μηχανική. Και φυσικά όταν γεννιέσαι, ζεις και πεθαίνεις τελικά με μια κατάσταση, τότε αυτή είναι κομμάτι του εαυτού σου, της αντίληψης σου, της κοσμοθεωρίας σου. Τότε λοιπόν χρησιμοποιείς αυτήν την κατάσταση σαν το "σχετικό" μέτρο ώστε να μετρήσεις το "απόλυτο" και αυτό διότι είναι ίσως το μοναδικό εργαλείο που έχεις. Γεννήθηκες με αυτό, διδάχτηκες πάνω σε αυτό, κατάλαβες τον κόσμο με αυτό.

Το θέμα είναι πως έχουμε εξαντλήσει σχεδόν όλες τις πιθανές εφαρμογές στα πεδία δράσης της κλασσικής μηχανικής και τελικά διαπιστώσαμε πως πολλά από τα βασικά και θεμελιώδη ερωτήματά μας παραμένουν ανεξήγητα και αναπάντητα. Αποκαλύπτεται έτσι μια ατέλεια -αν θέλετε- του εργαλείου αυτού. Ήταν απλά το εργαλείο ώστε να κατασκευαστεί ένα εξάρτημα του επόμενου. Δεν ήταν το εργαλείο που θα έδινε ολοκληρωτικές λύσεις στα θεμελιώδη προβλήματα. Και αν αναρωτιέστε ποια είναι αυτά τα νέα εξαρτήματα τότε η απάντηση είναι απλή :  Στον μεγάκοσμο η νευτώνια μηχανική υποκαθίσταται από την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, ενώ αντίστοιχα στον μικρόκοσμο από την Κβαντική Μηχανική. Διαπιστώνουμε κατά συνέπεια πως το πεδίο εφαρμογής της κλασσικής μηχανικής περιορίζεται ανάμεσα από μεγάκοσμο και μικρόκοσμο...

Τώρα με αυτό το νέο επιστημονικό στερέωμα, αυτό το νέο πλατύσκαλο στην σκάλα της εξέλιξης, είμαστε σε θέση να δώσουμε πολλές περισσότερες απαντήσεις σε προβλήματα και να πλησιάσουμε ακόμα ποιο πολύ στην ουσία της πραγματικότητας. Η αντίληψη διευρύνεται σημαντικά καθώς νέες γνώσεις και πληροφορίες αποκαλύπτονται συστηματικά. Έτσι όχι μόνο εξηγούμε υφιστάμενα προβλήματα, αλλά έχουμε πλέον την ικανότητα να αναγνωρίσουμε και νέα τα οποία ούτως η άλλως προϋπήρχαν , αλλά δυστυχώς δεν είχαμε την ικανότητα να τα αντιληφθούμε... 

Εξάλλου το κάθε εργαλείο έχει ιδανικά μια μόνο εφαρμογή. Δεν γίνεται λόγου χάρη με το σφυρί να ξεβιδώσεις... Υπό αυτήν την λογική δεν είναι δυνατόν να κατανοήσεις το σύμπαν (μεγάκοσμο) ή τον μικρόκοσμο (υποατομικά σωματίδια) με λάθος εργαλείο όπως την νευτώνεια λογική. Έχουμε μάθει τόσο πολλά από την νευτώνεια μηχανική, που πλέον γνωρίζουμε πως έχει εφαρμογή μόνο στη Γη και μάλιστα μόνο στην τμηματική κατανόηση της φύσης της από εμάς. Οι βασικές, θεμελιώδης αλήθειες κρύβονται είτε πολύ μέσα στη Γη, είτε πολύ έξω της...

Η μόρφωση και η εξειδίκευση

Όχι, ο συγκεκριμένος τίτλος δεν είναι καθόλου άσχετος με το γενικό κλίμα αυτού του blog. Η μόρφωση και η εξειδίκευση είναι δύο έννοιες που νομίζω πως πρέπει να οριστούν και ως εκ τούτου να διαχωριστούν. Έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουμε αν  αυτά που (γενικά) διαβάζουμε και ακούμε είναι πληροφορίες που εκφράζονται σαν αποτέλεσμα της εξειδίκευσης αυτού που τις δημιουργεί ή της αναπαράγει, ή σαν αποτέλεσμα της γενικευμένης επεξεργασίας και κριτικής που έχουν υποστεί. 

Συνδέω την εξειδίκευση με την γνώση και την μόρφωση με την καλλιέργεια της γνώσης.  Τι είναι όμως η γνώση ; Κάθε πνευματική διαδικασία με σκοπό την κατανόηση της αντικειμενικής (ή συμβατικής αν προτιμάτε) πραγματικότητας, συνήθως με την παρέμβαση του λογικού, έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία της γνώσης. Αν από κάποιους κριθεί ως "επιδερμικός" ο παραπάνω ορισμός, τότε θα συμφωνήσω μαζί τους αλλά θα περιοριστώ σε αυτόν από την στιγμή που είναι αρκετός για την ανάπτυξη του συγκεκριμένου θέματος. 

Βάσει λοιπόν του προηγούμενου ορισμού, συμπεραίνουμε πως όλοι μας δημιουργούμε συστηματικά και καθημερινά γνώσεις. Αυτές μπορούν να δημιουργούνται δια μέσω της ανάγνωσης, της συζήτησης, της επαγωγικής σκέψης, των αισθήσεων, των πειραμάτων κ.α. Η απόκτηση των γνώσεων που περιορίζουν το γενικό σε ειδικό, ή που έχουν νόημα και εφαρμογή σε πολύ συγκεκριμένα πεδία, ορίζουν την εξειδίκευση. Όλοι μας σε μικρό ή μεγάλο βαθμό είμαστε εξειδικευμένοι σε κάτι, είτε αυτό αφορά την εργασία μας, είτε το χόμπι μας, είτε κάτι άλλο. 

Αν όμως κατά την απόκτηση της (οποιασδήποτε) γνώσης αναλογιστούμε το σύνολο των πεδίων οπου θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη, ή αν την αξιολογήσουμε συνδυαστικά με άλλες γνώσεις, τότε την καλλιεργούμε. Επιδιώκουμε δηλαδή το μέγιστο δυνατό όφελος από αυτήν. Αν αυτή η διαδικασία γίνει πάγια τακτική, τότε μορφωνόμαστε από τις γνώσεις. Γινόμαστε δηλαδή ανάλογοι και σχετικοί με αυτές (σκεφτείτε : μορφ(ῶ) -ώνω `δίνω σχήμα ή μορφή). 

Έτσι, δεν είναι απαραίτητο ένας π.χ. νανοτεχνολόγος να είναι και καλά μορφωμένος, ούτε φυσικά ένας μορφωμένος να είναι και πολύ εξειδικευμένος. Θα έλεγα πως το ένα περιορίζει το άλλο και για αυτό το λόγο άλλωστε είναι απαραίτητη η παρουσία και των δύο (μορφωμένων και εξειδικευμένων). 

Το σίγουρο πάντως είναι πως η κριτική ικανότητά μας προσδιορίζεται περισσότερο από την μόρφωση και λιγότερο από την εξειδίκευση. Ένα συμπέρασμα είναι πιο έγκυρο αν προκύψει από έναν μορφωμένο σε σχέση από έναν εξειδικευμένο και αυτό διότι ο μορφωμένος θα λάβει υπόψιν περισσότερες συνιστώσες προκειμένου να συμπεράνει. 

Κλείνοντας να πω πως το ιδανικό κατά την άποψη μου είναι η Φιλοσοφία, δηλαδή η εξειδίκευση στην μόρφωση.  

Η διακοπή ...

Τελικά τι συμβαίνει; Υπάρχει μόνιμη ροή σε όλα όσα συμβαίνουν ή όχι ; Η "συνέχεια" των καταστάσεων και γεγονότων είναι πραγματικότητα ή ψευδαίσθηση ; 

Νομίζω πως δεν είναι πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, πιστεύω οτι βιώνουμε πολύ συχνά (καθημερινά) αυτήν την "διακοπή" στην κατά τα άλλα φυσική ροή των καταστάσεων. Θα  χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα τον ύπνο, όπου είναι μια κλασσική περίπτωση διακοπής. Ενώ λοιπόν είμαστε "ξύπνιοι" και βιώνουμε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε την καθημερινότητά μας, έρχεται η στιγμή όπου απλά θα πρέπει να αλλάξουμε λειτουργία ή αν θέλετε να αλλάξουμε κατάσταση και να κοιμηθούμε. Φυσικά, η κοινή εξήγηση σχετικά με το γιατί κοιμόμαστε είναι πως υπάρχει η ανάγκη της σωματικής και πνευματικής ξεκούρασης προς αποφυγή συσσωρευμένης κόπωσης. Αυτό από την άλλη, δεν εξηγεί σε καμία περίπτωση την υπερ-διέγερση υπο την οποία τελεί ο εγκέφαλος κατά την διάρκεια του ύπνου. Η υπερ-διέγερση αυτή είναι συχνά εντονότερη από αυτήν που καταγράφεται όταν είμαστε σε εγρήγορση (δεν κοιμόμαστε). Φαίνεται πως ο εγκέφαλος λειτουργεί κανονικότατα (βιώνει δηλαδή) κατά την διαδικασία του ύπνου, κάτι το οποίο φυσικά δεν γίνεται αντιληπτό από την συνείδησή μας, παρά μόνο από καταγραφικά μηχανήματα σε συνθήκες εργαστηρίου. Υπάρχουν λοιπόν ξεκάθαρα στο συγκεκριμένο παράδειγμα 2 διαφορετικές καταστάσεις, οπου για να λειτουργήσει η μία απαιτείται η διακοπή της άλλης. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται την στιγμή της μετάβασης, της διακοπής. Οι κανόνες λοιπόν που διέπουν την διακοπή, είναι προς το παρόν ανεξήγητοι και αυτό προφανώς οφείλεται στην βαθμό της πολυπλοκότητας του φαινομένου. Ίσως να είναι σημαντικότερο το γιατί γίνεται σε σχέση με το πως γίνεται.